BORSUK
(Meles meles)
Występowanie i siedlisko.
Borsuk należy do rodziny łasicowatych i jest jej największym przedstawicielem na terenie naszego kraju.
Jest gatunkiem pospolitym w Europie, występuje również w Azji.
Borsuk zamieszkuje pagórkowate tereny lasków śródpolnych lub obrzeża większych kompleksów leśnych.
Najchętniej swe nory kopie w piaszczystych pagórkach w pobliżu żerowiska.
Borsuk niechętnie przemieszcza sie na dalsze dystanse, jest terytoria listą.
Charakterystyka ogólna.
Osobnika borsuczego nazwać można siłaczem, wagowo borsuk dorasta do 25 kilogramów.
Jego ciało jest krótkie, krępe i masywne.
Siła drzemie w jego przednich, krótkich łapach przystosowanych do kopania nor zaopatrzonych w pięć pazurów, przez co
ślady odciśnięte w błocie przypominają nieco trop niedźwiedzia.
Spód ciała oraz łapy są barwy brązowo czarnej, natomiast grzbiet ma barwę srebrzysta.
Szyja jest krótka masywna, osadzona na niej głowa jest mała w charakterystyczne biało czarne pasy.
Uszy borsuka są małe zaokrąglone, również oczy są małe, jakby przymrużone, co
powoduje, że borsuk nie jest dalekowidzem.
Ogon ma krótki a w okolicy odbytu umiejscowione są gruczoły zapachowe.
Odżywianie.
Borsuk nie gardzi żadnym rodzajem pokarmu, począwszy od korzonków, grzybów oraz owoców, poprzez pisklęta i ryby a na padlinie skończywszy.
Jego przysmakiem są ptasie jaja oraz owady zwłaszcza osy, szerszenie i trzmiele, które skrupulatnie wydostaje z ziemi zanim te zdążą się obudzić na wiosnę.
W okresie dojrzewania zbóż lubuje się sie w owsie oraz kukurydzy, w której bardzo głośno i ze smakiem żeruje często pojedynczy borsuk potrafi zmylić myśliwego robiąc tyle hałasu, co wataha dzików.
Rozmnażanie i rozwój.
Szczyt cieczki borsuka przypada na miesiące czerwiec, sierpien, ale możliwe są
również ruje późniejsze.
Samce toczą walki o prawo do samicy.
Ciąża trwa zazwyczaj od ośmiu do dwunastu miesięcy.
Występuje tu tak charakterystyczna ciąża przedłużona, spowodowane jest to opóźnieniem implantacji płodów.
Młode, które rodzą sie na przełomie zimy i wiosny są długo ślepe i niesamodzielne a ich małżowina
uszna jest zarośnięta.
Jako taka samodzielność młode borsuki uzyskują w wieku około sześciu miesięcy.
Pierwszy rok życia spędzają razem ze swoją rodziną opuszczając rodzinną norę w wieku dwóch lat.
Wtedy to też uzyskują dojrzałość płciową.
Zachowanie
Borsuk jest zwierzęciem prowadzącym głównie nocny tryb życia.
Nocą zarówno żeruje, jak i kopie nory.
W okresie dużego gromadzenia zapasów energetycznych przed snem zimowym, potrafi żerować również w dzien.
Jest niesamowicie zmyślnym budowniczym.
Jego nory potrafią mięć powierzchnie małego mieszkania, zaopatrzone są w kilka komór, wejść, a nawet
klimatyzacje w postaci luków wentylacyjnych zwanych oknami.
Okolice nory borsuczej są zawsze wysprzątane i czyste.
Na okres snu zimowego wyloty są pozatykane szczelnie trawą oraz gałęziami.
Mimo ociężałej postury borsuk porusza sie wyjątkowo szybko, ma również zdolność poruszania sie tyłem, co wykorzystuje podczas
wyściełania nory.
Swój teren znaczy poprzez pieczętowanie go wydzielina z gruczołów około odbytowych.
W czasie rui borsuki znaczą nie tylko teren, ale również siebie.
Co do trybu życia borsuków istnieją dwie teorie, jedna mówiąca o samotniczym żywocie osobników, druga mówiąca o rodzinnych więzach i życiu w grupie?
Ekologia gatunku
Gatunek ten w obecnym stanie środowiska nie ma praktycznie wrogów naturalnych.
Niegdyś były nimi wilki i rysie.
Borsuki żyją w zgodzie z lisami, z którym czasem dzielą nory po sąsiedzku, z innymi łasicowatymi jak również z jenotem ich
stosunki są chłodne aczkolwiek nie wrogie.
Jako że borsuki lubują się sie w ptasich jajach, mogą nieraz powodować straty w populacjach kuraków.
Słownik.
Cieczka. – czas godowy borsuków.
Dyndanie. – niezbyt szybki bieg borsuka.
Kiść. – pukiel białych włosów u borsuka.
Kita. – borsuczy ogon.
Okna. – otwory wyjściowe lub wentylacyjne nor borsuczych.
Pies. – samiec borsuka.
Stawka. – borsucza łapa.
Suka. – samica borsuka.